Kurallar üzerine düşünüyorum. Kim yaptı bu kuralları? Ve neden? İnsanlar iletişim kurmayı ve kurallar oluşturmayı nasıl başardılar. Tüm bunlar için saatlerce, günlerce , yıllarca ya da ömrüm boyunca okumak istemiyorum. Çünkü yetmez. Çünkü sonsuz. Keşke şu an dinlediğim şarkının bana verdiği duygu kadar basit ve anlaşılır olsalar..

Ne zaman hayatımda bir şeyin benim kafamda tasarladığımdan daha mükemmel bir dizayna sahip olduğunu fark etsem irkilirim. Bunu kim yaptı diye düşünmeye başlarım. Oluşumunu incelemek aklıma gelir, saatlerce aklımda dolanır durur o düşünce.

Birşeyi öğrendim, aslında karar verdim. Artık bene bir getirisi olmayan şeyler hakkında düşünmeyeceğim. Yormayacağım kafamı başkalarının problemleri hakkında. Bıktığımdan değil, neyin işe yaramadığını öğrendiğimden. Karar verdim hayatıma değer vereceğim. Kendime söz verdim.

Ne istediğim hakkında düşünüyorum. Neyi sevdiğimi anlamaya çalışıyorum. Diğerlerini bastırmış tek bir duygunun esiri olmuş aklımı neyin peşinden gitmem gerektiğini anlamak için yoruyorum.

Öğrenmeyi öğrendim. Nasıl öğrendiğimi anladım. Hep kendim için iyi olanı istedim. Haklı mıydım? Hak diye bir varlığın olmadığını anladım. Hak bir ekmek ya da çanta gibi bir madde değilmiş. Sadece kompleksleşmiş bir duygular yığınıymış. O zaman boşluğa düşmüş olmalıyım. Boşluğa mı düştüm yoksa hep ordamıydım da yeni mi farkettim bana neler olduğunu…

Birçok problemim var. Problem sahibi olmayı seviyorum. Problemler bana hayta uğraşacağım bir şeyler veriyorlar. Bir şeyler yaptıkça, savaştıkça yaşadığımı hissediyorum.

Ben inançlarımı sorguladım. Kendime o kadar çok soru sordum. Bir zaman geldi ki kendim hakkımda bilebileceğim her şeyi öğrendiğimi zannettim. Ve yanıldım tekrardan. Ve yeniden. Geçmişime baktığımda gördüklerimin tamamının bir basitlikten ibaret olduğunu fark ettim. Ben böyle düşündüm. Kendimi eleştirmek ve beynimin nasıl çalıştığı hakkında fikir sahibi olmak bana mutluluk verdi.

Herkes bir şeylere inanıyor. Çünkü ümit etmek istiyorlar. Ben insanları eleştiriyorum. Neden umuyorsunuz? Ummak bence çok aptalca bir davranış. Eğer bir şeyin gerçekleşmesini istiyorsan onu ummak yerine tasarla ve bil. Bir şeyin bilgisini elde ettiğin zaman nelerin gerçekleşip, nelerin imkansız olduğunu öğrenirsin. Sonrada imkansızın hayalini kurmaktan vazgeçersin ve böylece hayatını, sahip olduğun biricik şeyi; zamanını boşa harcamazsın. Bir şeyler tasarlamak her zaman güzeldir. İnsana mutluluk verir. Yaratıcı gücü verir. ve mutluluk

Tanımlayamadığım bir duygu mu mutluluk? Biri bana çıksa da anlatsa ne olduğunu.

Keşke düşünebildiğim kadar hızlı yazabilsem L tuşlara basarken kayboluyor cümleler aklımda.